|
Już w średniowieczu perz, nazywany wtedy manną kalabryjską, podawano dzieciom jako środek przeciwrobaczy, a odwar z kłączy w celu złagodzenia objawów kamicy nerkowej i „zmniejszenia obstrukcji bez szkody chorego”. Wysuszone kłącza mielono na mąkę. Z dodatkiem kaszy i mleka, z „mąki perzowej” gotowano pożywną potrawę, a z samych kłączy wytwarzano gorzałkę i syrop, którym słodzono napoje. Jeszcze w czasie I wojny światowej z kłączy perzu warzono piwo, a zmielone dodawano do mąki chlebowej.
Zawierają one znaczne ilości kwasów organicznych oraz związków mineralnych bogatych w żelazo, potas i krzem. Substancje te działają na organizm ludzki bakteriobójczo, przeciwgrzybiczo, moczopędnie, żółciopędnie i odtruwająco.
Odwar lub sok ze świeżych kłączy stosuje się w leczeniu schorzeń powstałych w wyniku niewłaściwej przemiany materii (zaparcia, otyłość, trądzik), a także w dolegliwościach wątroby i nerek (obrzęki i kamica nerkowa). Zaleca się je również w nadciśnieniu tętniczym krwi, miażdżycy oraz w początkowych stadiach cukrzycy
Leczniczy odwar sporządza się z 2 łyżek kłączy zalanych 2 szklankami wrzątku, a następnie gotowanych powoli pod przykryciem około 15 minut. Pije się go po 1/2 lub 2/3 szklanki kilka razy dziennie, godzinę po posiłku. Odwar można stosować nawet w ilości do litra dziennie bez żadnych skutków ubocznych dla organizmu. Taka kuracja powinna trwać około 3–4 tygodni
Kłącza perzu łagodnie przeczyszczają i regulują pracę przewodu pokarmowego. Działają również przeciwgorączkowo i wykrztuśnie. Obniżają przy tym poziom tłuszczów i cholesterolu we krwi, zapobiegając stłuczeniu wątroby
Kosmetyka
Znajdująca się w kłączach rozpuszczalna w wodzie krzemionka działa ochronnie na skórę, zwiększając jednocześnie jej elastyczność
Maseczki kosmetyczne sporządzane ze sproszkowanych kłączy lub okłady nasączone perzowym odwarem wywierają bardzo korzystny wpływ na cerę tłustą, regenerując ją i ujędrniając. Aby wzmocnić działanie perzu, łączy się go w maseczkach z liśćmi orzecha włoskiego, szałwii, pokrzywy, borówki czernicy, korzeni łopianu oraz owocnią fasoli
|
